Erdal Balci (1969, Ardahal Turkije) is een schrijver van romans en columnist van o.a. de Volkskrant.

Op 11-jarige leeftijd kwam hij naar Nederland waar hij met zijn ouders terecht kwam in Utrecht. De Turkse gemeenschap dwong hem, door haar dwingende en beklemmende regels, zich aan te passen en naar de Koranschool te gaan. Balci ervoer zijn leven in Utrecht als een gevangenis. In 2021 verscheen hierover zijn autobiografische roman De gevangenisjaren. Floor, de vrouw die hem Nederlands heeft geleerd, raadde hem aan terug te gaan naar zijn geboorteland om te ontkomen aan de beklemming en waar hij meer vrijheid zou vinden dan in Nederland.

Na zijn studie journalistiek werd Balci correspondent in Ankara, waar hij schreef over de politieke ontwikkelingen in Turkije. Hij woonde lang in Istanbul waar hij zijn journalistieke werk combineerde met het schrijven van literatuur. Na zestien jaar Istanbul keerde hij terug naar Utrecht, waar zijn kinderen meer in vrijheid konden opgroeien. Deze stad is het decor van zijn roman Simonehh en mijn tweelingbroer (2015).

Balci zocht zijn hele leven naar individuen, die hij Europeanen noemt. In Europa is een nieuwe mens ontstaan die zich niet laat onderdrukken door de groep maar zich ook niet verliest in eigenbelang, waardoor hij de groep schaadt.

Een selectie van andere boeken van Erdal Balci: De kinderen van Attila (2007), De mooiste leugen (2012), Vechtscheiding (2017, samen met Froukje Santing).